Flaming karmazynowy

Gatunek dużego ptaka brodzącego z rodziny flamingów (Phoenicopteridae), zamieszkujący półwysep Jukatan, Antyle i Galapagos.
Do niedawna gatunek ten był dzielony na dwa podgatunki: Ph. ruber ruber i Ph. ruber roseus; jednak decyzjami europejskich komisji taksonomicznych (np. Knox et al. 2002) drugi z nich uzyskał status oddzielnego gatunku - flaming różowy Phoenicopterus roseus.

Cechy gatunku 

Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Ciało różowe, ciemniejsze niż u flaminga różowego Ph. roseus, jedynie skrzydła czerwone z czarnymi lotkami. Nogi i dziób różowe, koniec dzioba czarny. W porównaniu z innymi przedstawicielami rodziny dziób wygięty pod mniejszym kątem.

Wymiary średnie 

• Długość ciała ok. 120-125 cm
• Rozpiętość skrzydeł ok. 140-155 cm
• Masa ok. 2,1-4,1 kg

Biotop 

Wody o różnym stopniu zasolenia: od słodkich przez słonawe po bardzo słone. Płytkie jeziora, laguny, delty rzek.

Gniazdo 

Z mułu w formie ściętego stożka z zagłębieniem na szczycie. Tworzy kolonie (do niemal miliona par).

Jaja 

W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w marcu - kwietniu jedno (rzadko dwa) jajo.

Wysiadywanie 

Jaja wysiadywane są przez okres około 27-31 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta opuszczają gniazdo po około 10 dniach, lecz ich dziób jeszcze nie ma odpowiedniego kształtu do filtracji i są karmione przez rodziców. Usamodzielniają się po około 70 dniach. Pisklęta gromadzą się w żłobki. Dojrzałość płciową osiągają po 5-6 latach, a ubarwienie osobników dorosłych - w 3. roku życia.

Pożywienie 

Zwierzęta i rośliny do 1 cm długości. Żerując brodzą i zanurzają głowę w ten sposób, że szczęka górna znajduje się pod dolną.

 

Przezroczysta żaba.

  Pracujący pod kierunkiem profesora Masayuki Sumidy naukowcy z Instytutu Biologii Płazów Uniwersytetu w Hiroszimie wyhodowali przezroczystą żabę. Przez skórę widać wszystkie narządy wewnętrzne. Według Japończyków, zwierzę przyda się przy badaniu chorób i opracowywaniu metod ich leczenia. Lekarze będą bowiem w stanie sprawdzić stan organów czy naczyń krwionośnych w żywym organizmie.
Sumida wyjaśnia, że przezroczystą żabę uzyskano w wyniku skrzyżowania dwóch gatunków japońskiej żaby brązowej (Rana japonica), u których stwierdzono mutację genetyczną odpowiadającą za charakterystyczną bladość powłok skórnych. Poprzez selektywne rozmnażanie ich potomstwa udało się stworzyć osobniki, których skóra pozostaje przezroczysta przez całe życie.
Większość transparentnych gatunków to istoty żyjące w wodzie, a czteronożne zwierzęta o takiej aparycji są naprawdę bardzo rzadkie.
Wprowadzając do genomu żaby geny kodujące fluorescencyjne białka można w prosty sposób obserwować ich aktywność. Gdy zwierzę zaczyna świecić, oznacza to, że geny pracują.
Profesor Sumida uważa, że przezroczyste żaby sprawdzą się jako zwierzęta laboratoryjne. Dzięki nim łatwiej i taniej będzie obserwować rozwój nowotworów, wzrost i starzenie się narządów wewnętrznych oraz to, jak wpływają na nie różnego rodzaju substancje chemiczne.


Nasz komentarz : Nie widzimy sensu dla którego została wyhodowana ta żaba. Chociaż słyszy się o badaniach w szkołach nad żabami, które się rozcina więc może powstała ona właśnie w celu zmniejszenia zabijania tych zwierząt w celach naukowych.

Sóweczka zwyczajna

Gatunek niewielkiego ptaka z rodziny puszczykowatych (Strigidae).

Zamieszkuje lasy północno-wschodniej Europy oraz Azji, aż po wschodnią Syberię i rzekę Amur, lokalnie występuje na górzystych obszarach Europy Środkowej. Gnieździć może się też w bardziej południowych rejonach. Północne populacje częściowo wędrują na południe (samice są bardziej skłonne do wędrówek). Uważana za relikt polodowcowy w Alpach, Pirenejach, średnich górach w Czechach i Niemczech.

W Polsce bardzo nieliczny ptak lęgowy w górach, na Dolnym Śląsku (Sudety i Bory Dolnośląskie), w Karpatach i na północnym wschodzie kraju (przede wszystkim w Puszczy Białowieskiej, północne Podlasie). Poza tymi regionami widywana bardzo rzadko.

To najmniejsza sowa występująca w Europie. Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, jedynie samice nieco większe. Ma krępą sylwetkę. Okrągła głowa niewielka (proporcjonalnie mniejsza niż u włochatki lub pójdźki), spłaszczona, tułów okrągły z krótkim, brunatnym ogonem. Szara szlara słabo zaznaczona z kilkoma współśrodkowymi pręgami barwy brązowej. Nad małymi żółtymi oczami krótkie białe brwi. Głowa i grzbiet brązowe z białymi lub kremowoszarymi prążkami, gęstymi i drobnymi na głowie. Największe plamy pokrywają barki. Spód ciała biały z podłużnym, ciemnobrązowym plamkowaniem. Krótki ogon pokryty jaśniejszym, poprzecznym prążkowaniem (5 paskami), podobnie prążkowane lotki. Jest charakterystycznie zadarty do góry. W pozycji siedzącej ogon sięga daleko poza czubki skrzydeł, a gdy ptak jest zdenerwowany porusza nim nerwowo na boki, podobnie jak dzierzba, lub w górę i w dół, jak strzyżyk. Skok i palce gęsto pokryte miękkimi piórami. Młode osobniki ciemniejsze, z jednolicie ciemnobrązowymi bokami.
W locie przypomina sylwetką szpaka - skrzydła zaokrąglone, ogon wachlarzowato złożony. W powietrzu porusza się falistym torem, jak pójdźka lub prostoliniowym, jak lata szpak. Pod względem rozmiaru dorównuje drozdowi śpiewakowi, choć potrafi złowić zdobycz tej samej wielkości, co ona.

Rozmiary

długość ciała 

ok. 17 cm

rozpiętość skrzydeł 

ok. 35–45 cm

Masa ciała

ok. 55–80 g
Głos godowy i terytorialny samca to monotonne gwizdy o zróżnicowanej długości i wysokości. Głos godowy jest mniej donośny i niższy od terytorialnego. Samica odzywa się bardzo wysokimi, długimi piskami na granicy ludzkiej słyszalności. Poza sezonem lęgowym (od późnego lata do wczesnej wiosny) obie płci odzywają się tzw. głosem zimowym – serią krótkich, przyspieszających gwizdów o wznoszącej się melodii. Sóweczki odzywają się w dzień, zwłaszcza o świcie i o zmierzchu, bardzo rzadko nocą (tylko w jasne, księżycowe noce oraz krótko po zajęciu terytorium).
Gatunek osiadły, ale osobniki z gór i północy podejmują wędrówki, uciekając przed niekorzystnymi warunkami zimowymi. Sóweczki są aktywne głównie o świcie i o zmierzchu, a także nocą. Widywana najczęściej na czubkach świerków i innych drzew, charakterystycznie zadzierając ku górze ogon i kiwając się. Lot falisty, podobny do lotu dzięcioła. Na krótkich odcinkach lot bardzo szybki i zwinny. Nie jest to ptak bardzo płochliwy, ale w dzień trudno go zauważyć, bo przesiaduje zwykle w gęstwinie gałęzi drzew. Łatwiej ją spostrzec kiedy rano i wieczorem przelatuje od miejsc swojego odpoczynku na wybrane przez siebie punkty obserwacyjne z których wypatruje ofiar.
Starodrzewy (iglaste i mieszane) o bogatej strukturze, zwłaszcza podszytu, tajga, preferuje wysokopienne bory świerkowe, świerkowo-jodłowe i mieszane z polanami i młodnikami. W Europie ściśle związana ze świerkiem lub jodłą. Również występuje w średnich górach i ich okolicach, aż po granicę lasu. Poza okresem lęgowym spotykana częściej w lasach mieszanych i liściastych, gdzie łatwiej o pokarm. Teren, gdzie przebywa musi być bogaty w dzienne kryjówki, dziuple (głównie po dzięciole czarnym) pełniące role spiżarni i lęgowisk, wysokie drzewa do obserwacji i oznaczania terytorium oraz otwarte przestrzenie, gdzie na polanach, śródleśnych łąkach lub torfowiskach może polować na myszy i ptaki śpiewające. Ptaki z wysokogórskich lasów schodzą zimą na niższe partie gór. Przeważnie jednak sóweczki są wierne swoim rozległym terenom lęgowym, a zwłaszcza samce.
Żywi się przede wszystkim niewielkie ptaki (sikory, zięby, rudziki), a w mniejszym stopniu gryzonie (myszy, norniki). Latem w diecie dominują drobne gryzonie - norniki zwyczajne i śnieżne, myszy i ryjówkowate. Zimą częściej łapie mniejsze ptaki - sikory lub zięby, a nawet drozdy, grubodzioby i dzięcioły duże (pomimo jego agresji i cięższej wagi)^. Tylko wyjątkowo zjada większe owady.
Poluje albo czatując na ofiarę, albo przeszukując korony drzew i dziuple. Zwykle robi to rano lub o zmierzchu, ale w okresie dokarmiania piskląt łowami zajmuje się przez cały dzień. Atakuje znienacka zwykle z odległości kilku-kilkunastu metrów, ściga ofiary tylko na krótkich odcinkach w prostolinijnym locie. Jak ją złapie zabija zdobycz szponami. Potrafi złapać ptaka w locie. Gdy sóweczka złowi więcej pokarmu niż jest w stanie zjeść robi w dziuplach zapasy, głównie zimą (na złą pogodę lub dokarmienie w razie potrzeby młodych). Zimą oszczędza energię przez całą dobę siedząc nieruchomo na gałęzi w osłoniętym od wiatru miejscu. Samo polowanie może jej zająć zaledwie paręnaście minut by po nim znowu znieruchomieć na resztę dnia.
Odgłosy sóweczki, głównie godowe, są rozpoznawane przez małe ptaki. Gdy je usłyszą, lub sztucznie się je odtworzy, wznoszą alarm i przylatują podpatrując skąd dochodzi (by zlokalizować drapieżcę).
Wypluwki mają wymiary około 25 x 10 mm, kolor szary, konsystencję dość zbitą. Charakterystyczne w nich są skruszone kości ofiar.
W Polsce objęta ochroną gatunkową ścisłą. Liczebność w Polsce szacowana na 300-400 par, jednak prawdopodobnie jest to ocena zaniżona, ze względu na niewystarczającą liczbę badań.
Temu ptakowi zagraża najbardziej niszczenie naturalnych siedlisk - starych drzewostanów.

Płomykówka zwyczajna

   Gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny płomykówkowatych. Spośród wszystkich sów najbardziej rozpowszechniony na świecie gatunek. Zamieszkuje wszystkie kontynenty oprócz Antarktyki. W Polsce nieliczny ptak lęgowy (tylko podgatunek T. alba guttata), osiadły.

Obie płci ubarwione jednakowo, ale samice są nieco większe od samców. Sylwetka smukła, skrzydła długie i wąskie, nogi długie i opierzone. Szlara w kształcie serca, wokół oczu rdzawa, na zewnątrz bieleje. Oczy czarne. Wierzch szarobrązowy z nielicznymi drobnymi plamkami. Lotki i sterówki jasnobrązowe w poprzeczne ciemne pasy. Spód żółtobrązowy z drobnymi plamkami (zalatujący czasem podgatunek zachodnioeuropejski T. alba alba ma brzuch biały z ciemnymi plamkami).

Wymiary

długość ciała: ok. 35 cm
rozpiętość skrzydeł: ok. 85-93 cm
masa ciała: samce ok. 320 g, samice ok. 349 g

Głos 

Płomykówki znane są z wydawanych przez siebie specyficznych okrzyków. Głos samca to wysokie, chrapliwe skrzeczenie trwające średnio 2 sekundy, z przerwami co 1-20 sekund. Nawołuje w locie albo siedząc na drzewie lub dachu budynku. Głos kontaktowy samicy jest wyższy, dźwięczny i bardzo przeraźliwy (jak to dowcipnie, lecz obrazowo określają ornitolodzy – przypomina wrzask kobiety mordowanej na cmentarzu⁾. Obie płcie odzywają się z reguły tylko w sezonie lęgowym. Pisklęta dopominają się o jedzenie sycząc (starsze) i trelując (młodsze).

Zachowanie 

Płomykówki mają bardzo dobrze rozwinięty zmysł słuchu oraz zdolność widzenia w słabym oświetleniu, dzięki czemu są doskonałymi myśliwymi. Potrafią dokładnie zlokalizować ofiarę nawet w całkowitej ciemności – pomaga im w tym asymetryczne usytuowanie uszu. Gdy hałas jest zbyt uciążliwy, bardzo wrażliwe uszy mogą być zasłonięte małymi klapkami z piór. Jak wszystkie sowy, płomykówki latają bezszelestnie dzięki specyficznym piórom podobnym do puchu, mogą więc zbliżyć się do ofiary praktycznie niezauważone.

Długość życia

Płomykówki żyją z reguły dość krótko – większość z nich ginie w pierwszym roku życia. Wysoka śmiertelność jest związana m.in. z trudnościami w zdobyciu pożywienia zimą, kiedy ziemię pokrywa śnieg.

    Osiedla ludzkie, w pobliżu pól i łąk, równiny z zadrzewieniami, wrzosowiska i pola. Ma największy zasięg występowania spośród wszystkich zwierząt lądowych. Jej miejsca przebywania są zagrożone przez coraz bardziej intensyfikację rolnictwa. Zagrożeniem są dla nich także wyjątkowo mroźne zimy.

  

Kakadu

Rodzina ptaków z rzędu papugowych. Obejmuje gatunki występujące w różnego typu zadrzewionych okolicach, zamieszkujące Australię, Nową Gwineę i okoliczne wyspy. Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:

• czubek na głowie
• krępa sylwetka
• dziób krótki i bardzo silny
• ubarwienie od białego, przez różowe i szare po czarne
• na grzbiecie pióra pudrowe
• podstawę pożywienia stanowią orzechy
• gniazda w dziuplach
• jaja wysiadują oboje rodzice
• ptaki długowieczne, dożywają ponad 40 lat  

Afrykanka ognistobrzucha

   Gatunek średniego ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae). Występuje w południowej części zachodniej Afryki. Nie jest zagrożona. Jest często spotykana w hodowli i w domach.
   Brak dymorfizmu płciowego. Ma szarą głowę, wokół oczu czarną. Dziób przechodzi z szarego w czarny. Ma jasne oczy. Wierzch ciała łącznie ze skrzydłami i ogonem zielony, pierś jest trochę jaśniejsza. Końce skrzydeł i ogona są czarne. Brzuch ma żółtą barwę, można zauważyć, że przy piersi jest czerwony. Nogawki są zielone, a nogi szare. Młode mają całe ciemne oczy.

Wymiary

• długość ciała: ok. 23 cm
• masa ciała: 120-175 gramów

 

Występuje w południowej części zachodniej Afryki. Zasięg występowania jest szacowany na ok. 2.500 000 km²^. Kraje, jakie zasiedla to Mauretania, południowo-zachodni Czad, północno-wschodni Kamerun oraz północna Republika Środkowoafrykańska^. Biotopy, jakie zasiedla to lasy sawannowe
 W naturalnym środowisku żyją parami, ale zdarzają się stada 10-20 osobników. Gdy w pobliżu jest człowiek, są dzikie i płochliwe. Często lecą na dużych wysokościach. Gdy się zaniepokoją, wydają krótkie serie skrzeczących i gwiżdżących dźwięków, zwykle głośny

Siamang

   Gatunek ssaka naczelnego z rodziny gibonowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Symphalangus Gloger, 1841, największy i najsilniejszy przedstawiciel gibonów. Dorodny samiec może ważyć 23 kg przy blisko 1 metrze wysokości.

    Występowanie: Górzyste regiony Sumatry i południowa część Półwyspu Malajskiego.
Opis: Ciało pokryte jest czarnym futrem, brwi są rude. Worek krtaniowy jest nieowłosiony i rozdyma się przy wydawaniu dźwięków do rozmiarów większych od głowy zwierzęcia. Długość ciała siamanga wynosi 70–90 cm. Rozpiętość przednich kończyn ponad dwukrotnie przekracza długość ciała. Masa ciała zwykle mieści się w przedziale od 10 do 12 kg.
Odżywianie: Głównym składnikiem diety są owoce (przede wszystkim owoce fikusów) jak również: jaja ptasie, owady, rzadko małe ptaki. Żerowisko jednej grupy zajmuje nawet 40 ha, ale przeważnie osobniki nie muszą przemierzać dużych odległości w poszukiwaniu pożywienia.
Rozród: Ciąża trwa od 200 do 212 dni, po czym samica rodzi jedno młode. Młode po osiągnięciu dojrzałości płciowej (w wieku 8-10 lat), zostają usunięte poza grupę rodzinną i żyją samotnie, aż do utworzenia własnej rodziny.
Zachowanie: Podobnie jak inne gibony, siamang żyje w monogamicznych grupach rodzinnych. Każda rodzina zajmuje ściśle określone terytorium, którego zajadle broni przed intruzami. Siamangi nie budują na drzewach żadnych gniazd ani lęgowisk, lecz nocują na gałęziach drzew. Prowadzą nadrzewny tryb życia, lecz gdy siamang znajdzie się na ziemi chodzi na dwóch nogach. Siamangi mają silnie rozwinięty system komunikacji głosowej. Pary siamangów często śpiewają w duecie sygnalizując swoją obecność na zajmowanym terytorium.

Taksonomia: Gatunek został opisany po raz pierwszy pod nazwą Simia syndactyla. Do niedawna był zaliczany do rodzaju Hylobates, podrodzaj Symphalangus. Początkowo wyróżniano dwa podgatunki: H. s. syndactylus i H. s. continentis, obecnie uznawane za formy geograficzne tego samego gatunku.
Ochrona: Siamang jest objęty konwencją waszyngtońską CITES

Tamaryna wąsata

  Tamaryna wąsata - małpka z rodziny pazurkowców. Występuje w Ameryce Południowej, w zachodniej Brazylii, we wschodnim Peru i w północno-wschodniej Boliwii. Zamieszkuje bogate w liany lasy deszczowe na nizinach na wschód od Andów, a w obrębie krawędzi dorzecza Amazonki, preferuje drzewa rosnące nad wodą. Z tym małym pyszczkiem i ogromnym wąsem wygląda przezabawnie, dlatego zaliczamy ją do najbardziej uroczych zwierząt świata.

Pigmejka

Pigmejka jest najmniejszym przedstawicielem małp – długość ciała wynosi zwykle 14-16 cm; ogon mierzy od 15 do 20 cm. Masa ciała – średnio 85 g. Futro zielonożółte z ciemnobrązowymi plamami, na brzuchu żółtopomarańczowe. Doskonale wspina się po drzewach dzięki przystosowanym do tego celu pazurom. Pigmejka jest aktywna w dzień; noce spędza w dziuplach, rozwidleniach konarów drzew lub ptasich gniazdach. Jest wszystkożerna – żywi się owocami, liśćmi, owadami, larwami oraz małymi kręgowcami i bezkręgowcami, ale jej ulubionym pokarmem jest sok i żywica drzew.

   Pigmejki żyją najczęściej w parach lub małych, rodzinnych grupach. Zajmowane terytorium znakują wydzieliną gruczołów zapachowych. Ciąża trwa ok. 140 dni, jednorazowo rodzi się do 3 młodych. W niewoli pigmejka może żyć do 16 lat, długość życia w warunkach naturalnych nie jest znana.

Leniwiec

   Są to średniej wielkości, nadrzewne zwierzęta z mocnymi kończynami, opatrzonymi bardzo długimi pazurami, na których poruszają się grzbietem w dół, zwisając z gałęzi drzew. Środkowe człony palców są zrośnięte.
  Leniwiec jest roślinożercą. Posiada wielokomorowy żołądek, w którym żyją żywiące się celulozą bakterie. Jednocześnie ma zredukowane umięśnienie i powiększony przewód pokarmowy. Temperatura ciała leniwca waha się od 30 do 34 °C. W przeciwieństwie do większości ssaków, leniwce nie regulują swojej temperatury przez zmianę tempa metabolizmu, tylko poprzez przechodzenie ze słońca do cienia. W efekcie ciało leniwca potrzebuje prawie o połowę mniej kalorii niż ciała innych ssaków o podobnych rozmiarach. Dzięki temu pożywienie roślinne w pełni mu wystarcza.
  Samica rodzi zwykle jedno młode rocznie, karmi je mlekiem przez 6 miesięcy. Młode natychmiast po urodzeniu obraca się do pozycji "do góry nogami", w której spędzi resztę życia. Samce i samice osiągają dojrzałość płciową po trzech latach. Leniwce żyją samotnie, z wyjątkiem matki z młodym.
Ich środowisko to las równikowy Ameryki Południowej i Środkowej. Każdy osobnik zajmuje terytorium ok. 16 akrów, a pomiędzy drzewami przechodzi korzystając z wiszących między nimi roślin. Leniwce są niezwykle odporne na infekcje. Nawet bardzo głębokie zranienie rzadko przeradza się w zakażenie. W tych samych warunkach klimatycznych człowiek pozbawiony leków często cierpi od niegojących się ran. Poznanie mechanizmu obronnego leniwca może pozwolić na postęp w leczeniu człowieka.
  Leniwcom zagraża wyginięcie spowodowane wycinaniem brazylijskich lasów równikowych. Te zwierzęta wolno się rozmnażają, a ich wolne tempo ewolucyjne nie rokuje nadziei na to, że zdołają przystosować się do innych środowisk.
Kopalne leniwce naziemne żyły w plejstocenie. Megatherium americanum osiągały nawet rozmiary słonia.

Nosacz sundajski

 Nosacz sundajski, małpa z rodziny makakowatych, ma wyjątkowo duży nos i wystający brzuszek, który jest wynikiem ciężkostrawnej, listnej diety. Nos jest tak duży, że zwierzę musi odsuwać go podczas jedzenia na bok. Mają go tylko samce, służy prawdopodobnie do wzmocnienia wydawanych przez nie dźwięków, którymi ostrzegają rywali o swojej obecności lub odpowiadają na zaloty samicy. Nosacze występują tylko w lasach deszczowych i namorzynowych na Borneo. Żyją zawsze w pobliżu wody. Małpy te są świetnymi pływakami. Figurują na liście zagrożonych gatunków. Główną przyczyną spadku ich liczebności jest karczowanie lasów na Borneo. 

Niedźwiedź malajski.

 Niedźwiedź malajski to najmniejszy i chyba najbardziej uroczy z niedźwiedzi. Jego waga dochodzi jedynie do 35 kg i jest nieco większy od dużego psa. Żyje w lasach deszczowych południowo-wschodniej Azji. Charakterystyczną cechą niedźwiedzia malajskiego jest żółtopomarańczowa plama na piersi oraz wyjątkowo długi język. Żywi się głównie owadami, miodem dzikich pszczół oraz nektarem kwiatowym, który zlizuje owym długim językiem. Chętnie też pokazuje język pozując do zdjęć.

Wyrak filipiński.

   To małe zwierzątko z ogromnymi oczami to wyrak filipiński. Należy do drapieżnych ssaków naczelnych. Ma od 15 do 18 cm wysokości. W dzień leniwie i prawie bez ruchu siedzi na gałęziach,a nocą poluje. Ma krótką szyję, która jest bardzo zwrotna i umożliwia obrót głowy prawie o 180 stopni w obie strony. To niepozorne zwierzę ma świetną skoczność, maksymalnie nawet do 6 m. Co ciekawe, wyraki mają świetny wzrok i słuch. Turystów hipnotyzują obojętnym, ale jakże przyciągającym spojrzeniem...

Bardzo podobne do niego zwierze mianowicie wyrak upiór ma największe oczy wśród ssaków ( w stosunku do wielkości swojego ciała).