Afrykanka ognistobrzucha

   Gatunek średniego ptaka z rodziny papugowatych (Psittacidae). Występuje w południowej części zachodniej Afryki. Nie jest zagrożona. Jest często spotykana w hodowli i w domach.
   Brak dymorfizmu płciowego. Ma szarą głowę, wokół oczu czarną. Dziób przechodzi z szarego w czarny. Ma jasne oczy. Wierzch ciała łącznie ze skrzydłami i ogonem zielony, pierś jest trochę jaśniejsza. Końce skrzydeł i ogona są czarne. Brzuch ma żółtą barwę, można zauważyć, że przy piersi jest czerwony. Nogawki są zielone, a nogi szare. Młode mają całe ciemne oczy.

Wymiary

• długość ciała: ok. 23 cm
• masa ciała: 120-175 gramów

 

Występuje w południowej części zachodniej Afryki. Zasięg występowania jest szacowany na ok. 2.500 000 km²^. Kraje, jakie zasiedla to Mauretania, południowo-zachodni Czad, północno-wschodni Kamerun oraz północna Republika Środkowoafrykańska^. Biotopy, jakie zasiedla to lasy sawannowe
 W naturalnym środowisku żyją parami, ale zdarzają się stada 10-20 osobników. Gdy w pobliżu jest człowiek, są dzikie i płochliwe. Często lecą na dużych wysokościach. Gdy się zaniepokoją, wydają krótkie serie skrzeczących i gwiżdżących dźwięków, zwykle głośny

Siamang

   Gatunek ssaka naczelnego z rodziny gibonowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Symphalangus Gloger, 1841, największy i najsilniejszy przedstawiciel gibonów. Dorodny samiec może ważyć 23 kg przy blisko 1 metrze wysokości.

    Występowanie: Górzyste regiony Sumatry i południowa część Półwyspu Malajskiego.
Opis: Ciało pokryte jest czarnym futrem, brwi są rude. Worek krtaniowy jest nieowłosiony i rozdyma się przy wydawaniu dźwięków do rozmiarów większych od głowy zwierzęcia. Długość ciała siamanga wynosi 70–90 cm. Rozpiętość przednich kończyn ponad dwukrotnie przekracza długość ciała. Masa ciała zwykle mieści się w przedziale od 10 do 12 kg.
Odżywianie: Głównym składnikiem diety są owoce (przede wszystkim owoce fikusów) jak również: jaja ptasie, owady, rzadko małe ptaki. Żerowisko jednej grupy zajmuje nawet 40 ha, ale przeważnie osobniki nie muszą przemierzać dużych odległości w poszukiwaniu pożywienia.
Rozród: Ciąża trwa od 200 do 212 dni, po czym samica rodzi jedno młode. Młode po osiągnięciu dojrzałości płciowej (w wieku 8-10 lat), zostają usunięte poza grupę rodzinną i żyją samotnie, aż do utworzenia własnej rodziny.
Zachowanie: Podobnie jak inne gibony, siamang żyje w monogamicznych grupach rodzinnych. Każda rodzina zajmuje ściśle określone terytorium, którego zajadle broni przed intruzami. Siamangi nie budują na drzewach żadnych gniazd ani lęgowisk, lecz nocują na gałęziach drzew. Prowadzą nadrzewny tryb życia, lecz gdy siamang znajdzie się na ziemi chodzi na dwóch nogach. Siamangi mają silnie rozwinięty system komunikacji głosowej. Pary siamangów często śpiewają w duecie sygnalizując swoją obecność na zajmowanym terytorium.

Taksonomia: Gatunek został opisany po raz pierwszy pod nazwą Simia syndactyla. Do niedawna był zaliczany do rodzaju Hylobates, podrodzaj Symphalangus. Początkowo wyróżniano dwa podgatunki: H. s. syndactylus i H. s. continentis, obecnie uznawane za formy geograficzne tego samego gatunku.
Ochrona: Siamang jest objęty konwencją waszyngtońską CITES

Tamaryna wąsata

  Tamaryna wąsata - małpka z rodziny pazurkowców. Występuje w Ameryce Południowej, w zachodniej Brazylii, we wschodnim Peru i w północno-wschodniej Boliwii. Zamieszkuje bogate w liany lasy deszczowe na nizinach na wschód od Andów, a w obrębie krawędzi dorzecza Amazonki, preferuje drzewa rosnące nad wodą. Z tym małym pyszczkiem i ogromnym wąsem wygląda przezabawnie, dlatego zaliczamy ją do najbardziej uroczych zwierząt świata.

Pigmejka

Pigmejka jest najmniejszym przedstawicielem małp – długość ciała wynosi zwykle 14-16 cm; ogon mierzy od 15 do 20 cm. Masa ciała – średnio 85 g. Futro zielonożółte z ciemnobrązowymi plamami, na brzuchu żółtopomarańczowe. Doskonale wspina się po drzewach dzięki przystosowanym do tego celu pazurom. Pigmejka jest aktywna w dzień; noce spędza w dziuplach, rozwidleniach konarów drzew lub ptasich gniazdach. Jest wszystkożerna – żywi się owocami, liśćmi, owadami, larwami oraz małymi kręgowcami i bezkręgowcami, ale jej ulubionym pokarmem jest sok i żywica drzew.

   Pigmejki żyją najczęściej w parach lub małych, rodzinnych grupach. Zajmowane terytorium znakują wydzieliną gruczołów zapachowych. Ciąża trwa ok. 140 dni, jednorazowo rodzi się do 3 młodych. W niewoli pigmejka może żyć do 16 lat, długość życia w warunkach naturalnych nie jest znana.

Leniwiec

   Są to średniej wielkości, nadrzewne zwierzęta z mocnymi kończynami, opatrzonymi bardzo długimi pazurami, na których poruszają się grzbietem w dół, zwisając z gałęzi drzew. Środkowe człony palców są zrośnięte.
  Leniwiec jest roślinożercą. Posiada wielokomorowy żołądek, w którym żyją żywiące się celulozą bakterie. Jednocześnie ma zredukowane umięśnienie i powiększony przewód pokarmowy. Temperatura ciała leniwca waha się od 30 do 34 °C. W przeciwieństwie do większości ssaków, leniwce nie regulują swojej temperatury przez zmianę tempa metabolizmu, tylko poprzez przechodzenie ze słońca do cienia. W efekcie ciało leniwca potrzebuje prawie o połowę mniej kalorii niż ciała innych ssaków o podobnych rozmiarach. Dzięki temu pożywienie roślinne w pełni mu wystarcza.
  Samica rodzi zwykle jedno młode rocznie, karmi je mlekiem przez 6 miesięcy. Młode natychmiast po urodzeniu obraca się do pozycji "do góry nogami", w której spędzi resztę życia. Samce i samice osiągają dojrzałość płciową po trzech latach. Leniwce żyją samotnie, z wyjątkiem matki z młodym.
Ich środowisko to las równikowy Ameryki Południowej i Środkowej. Każdy osobnik zajmuje terytorium ok. 16 akrów, a pomiędzy drzewami przechodzi korzystając z wiszących między nimi roślin. Leniwce są niezwykle odporne na infekcje. Nawet bardzo głębokie zranienie rzadko przeradza się w zakażenie. W tych samych warunkach klimatycznych człowiek pozbawiony leków często cierpi od niegojących się ran. Poznanie mechanizmu obronnego leniwca może pozwolić na postęp w leczeniu człowieka.
  Leniwcom zagraża wyginięcie spowodowane wycinaniem brazylijskich lasów równikowych. Te zwierzęta wolno się rozmnażają, a ich wolne tempo ewolucyjne nie rokuje nadziei na to, że zdołają przystosować się do innych środowisk.
Kopalne leniwce naziemne żyły w plejstocenie. Megatherium americanum osiągały nawet rozmiary słonia.

Nosacz sundajski

 Nosacz sundajski, małpa z rodziny makakowatych, ma wyjątkowo duży nos i wystający brzuszek, który jest wynikiem ciężkostrawnej, listnej diety. Nos jest tak duży, że zwierzę musi odsuwać go podczas jedzenia na bok. Mają go tylko samce, służy prawdopodobnie do wzmocnienia wydawanych przez nie dźwięków, którymi ostrzegają rywali o swojej obecności lub odpowiadają na zaloty samicy. Nosacze występują tylko w lasach deszczowych i namorzynowych na Borneo. Żyją zawsze w pobliżu wody. Małpy te są świetnymi pływakami. Figurują na liście zagrożonych gatunków. Główną przyczyną spadku ich liczebności jest karczowanie lasów na Borneo. 

Niedźwiedź malajski.

 Niedźwiedź malajski to najmniejszy i chyba najbardziej uroczy z niedźwiedzi. Jego waga dochodzi jedynie do 35 kg i jest nieco większy od dużego psa. Żyje w lasach deszczowych południowo-wschodniej Azji. Charakterystyczną cechą niedźwiedzia malajskiego jest żółtopomarańczowa plama na piersi oraz wyjątkowo długi język. Żywi się głównie owadami, miodem dzikich pszczół oraz nektarem kwiatowym, który zlizuje owym długim językiem. Chętnie też pokazuje język pozując do zdjęć.

Wyrak filipiński.

   To małe zwierzątko z ogromnymi oczami to wyrak filipiński. Należy do drapieżnych ssaków naczelnych. Ma od 15 do 18 cm wysokości. W dzień leniwie i prawie bez ruchu siedzi na gałęziach,a nocą poluje. Ma krótką szyję, która jest bardzo zwrotna i umożliwia obrót głowy prawie o 180 stopni w obie strony. To niepozorne zwierzę ma świetną skoczność, maksymalnie nawet do 6 m. Co ciekawe, wyraki mają świetny wzrok i słuch. Turystów hipnotyzują obojętnym, ale jakże przyciągającym spojrzeniem...

Bardzo podobne do niego zwierze mianowicie wyrak upiór ma największe oczy wśród ssaków ( w stosunku do wielkości swojego ciała).

Lemurek myszaty/ maki myszka

Gatunek małpiatki z rodziny lemurkowatych, wyglądem przypominający mysz.

Występuje w wilgotne lasy i trzciny zachodniego Madagaskaru. Spotykany na plantacjach.

    Lemurek myszaty należy do najmniejszych przedstawicieli rzędu naczelnych. Długość jego ciała wynosi ok. 13 cm, długość ogona to ok. 12 cm, masa ciała ok. 50 g. Ma popielatoszarą sierść z białym brzuchem i pręgą między oczami.

   Prowadzi nocny tryb życia. Żyje w niewielkich stadach. Buduje gniazda na wysokich drzewach lub chroni się w dziuplach. Żywi się owadami, owocami i małymi ptakami.

  Dwa razy w roku samica rodzi 1–4 młodych, które dojrzewają płciowo w wieku 10 miesięcy.

      Wszystkie lemurkowate (Cheirogaleidae) są objęte konwencją CITES.

Palczak madagaskarski / aj-aj.

  Gatunek małpiatki, jedyny współcześnie żyjący przedstawiciel rodziny palczakowatych, blisko spokrewniony z większym od niego, wymarłym Daubentonia robusta.

  Występuje tylko na wschodnim i północno-zachodnim wybrzeżu Madagaskaru (gatunek endemiczny).

    Ciało wielkości kota, z dużą głową i krótkim pyskiem, uszy duże, chwytne palce u rąk i nóg. Ubarwienie czarno brązowe, na twarzy i piersiach jaśniejsze. Futro puszyste z miękkim włosem. Duży puszysty ogon.

    Jego charakterystyczną cechą jest to, że posiada cienki, długi palec środkowy, zakończony hakowatym pazurem. Palec ten służy mu do opukiwania pni drzew głównie bambusa, a następnie wyciągania owadów i ich larw przez szczeliny, które wygryza swoimi długimi siekaczami. Ponadto siekacze te charakteryzują się wzrostem przez całe życie palczaka - zupełnie jak u gryzoni. Zredukowana liczba zębów - z formuły 2.1.3.3 charakterystycznej dla małpiatek palczak przeszedł na formułę 1.0.1.3 dla górnej szczęki i 1.0.0.3 dla dolnej. Żyje ok. 20 - 25 lat. Jest małpiatką aktywną w nocy, w związku z tym posiada w oku błonę odblaskową. Od roku 1933 uważany za gatunek wymarły, w 1961 odkryty ponownie. W kolejnych latach odkryto kolejne jego populacje. Obecnie jest uważany za gatunek dość szeroko rozprzestrzeniony, ale nadal narażony na wyginięcie.

Żywi się owadami, kokosami, owocami, bambusem oraz trzciną cukrową.

 

Lemur katta

    Gatunek małpiatki z rodziny lemurowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Lemur.

Jego cechy to :

• długi ogon (ponad 40 cm) z 13-15 białymi i czarnymi obrączkami.
• długość ciała bez ogona 35-50 cm
• masa ciała 2,5-5 kg
• ubarwienie popielate
• sierść gęsta i wełnista
• głosy zbliżone do kociego mruczenia i pisków

Żyje w południowo-zachodniej części Madagaskaru, na otwartych, suchych i skalnych, rzadko na zalesionych terenach (tryb życia naziemny) tworząc grupy złożone z 5-20 osobników. Chroni się w jaskiniach. Owocożerny, zjada również liście i nasiona, a jedynie okazjonalnie owady.

Lemury katta stosunkowo dużo czasu spędzają na ziemi, nie oddalając się jednak zbytnio od swoich drzew, gotowe do natychmiastowego powrotu w przypadku najmniejszego zaniepokojenia. Aktywne wyłącznie w ciągu dnia.
Po 4,5-miesięcznej ciąży samica rodzi 1–2, rzadziej 3 młode, które wczepiają się w futro na brzuchu matki i wiszą tam, nie krępując swobody jej ruchów, do ukończenia 2 tygodnia życia. Po tym okresie przechodzą na grzbiet rodzicielki i zostają tam do momentu osiągnięcia sprawności pozwalającej im poruszać się wraz z grupą. 30 do 50% młodych ginie przed osiągnięciem pierwszego roku życia. W niewoli odnotowano lemura katta żyjącego 25 lat.