Siamang

   Gatunek ssaka naczelnego z rodziny gibonowatych, jedyny przedstawiciel rodzaju Symphalangus Gloger, 1841, największy i najsilniejszy przedstawiciel gibonów. Dorodny samiec może ważyć 23 kg przy blisko 1 metrze wysokości.

    Występowanie: Górzyste regiony Sumatry i południowa część Półwyspu Malajskiego.
Opis: Ciało pokryte jest czarnym futrem, brwi są rude. Worek krtaniowy jest nieowłosiony i rozdyma się przy wydawaniu dźwięków do rozmiarów większych od głowy zwierzęcia. Długość ciała siamanga wynosi 70–90 cm. Rozpiętość przednich kończyn ponad dwukrotnie przekracza długość ciała. Masa ciała zwykle mieści się w przedziale od 10 do 12 kg.
Odżywianie: Głównym składnikiem diety są owoce (przede wszystkim owoce fikusów) jak również: jaja ptasie, owady, rzadko małe ptaki. Żerowisko jednej grupy zajmuje nawet 40 ha, ale przeważnie osobniki nie muszą przemierzać dużych odległości w poszukiwaniu pożywienia.
Rozród: Ciąża trwa od 200 do 212 dni, po czym samica rodzi jedno młode. Młode po osiągnięciu dojrzałości płciowej (w wieku 8-10 lat), zostają usunięte poza grupę rodzinną i żyją samotnie, aż do utworzenia własnej rodziny.
Zachowanie: Podobnie jak inne gibony, siamang żyje w monogamicznych grupach rodzinnych. Każda rodzina zajmuje ściśle określone terytorium, którego zajadle broni przed intruzami. Siamangi nie budują na drzewach żadnych gniazd ani lęgowisk, lecz nocują na gałęziach drzew. Prowadzą nadrzewny tryb życia, lecz gdy siamang znajdzie się na ziemi chodzi na dwóch nogach. Siamangi mają silnie rozwinięty system komunikacji głosowej. Pary siamangów często śpiewają w duecie sygnalizując swoją obecność na zajmowanym terytorium.

Taksonomia: Gatunek został opisany po raz pierwszy pod nazwą Simia syndactyla. Do niedawna był zaliczany do rodzaju Hylobates, podrodzaj Symphalangus. Początkowo wyróżniano dwa podgatunki: H. s. syndactylus i H. s. continentis, obecnie uznawane za formy geograficzne tego samego gatunku.
Ochrona: Siamang jest objęty konwencją waszyngtońską CITES